Godslastering

De heilige verontwaardiging wint het nu toch van de terughoudendheid om te polariseren:

Een partij die zichzelf christelijk noemt en stemt vóór een wet die illegaliteit strafbaar stelt, is Godslastering in haar puurste vorm. Een vergelijkbare houding van een christen tegenover een vreemdeling/vluchteling is dat eveneens.

Wie de Naam van Christus draagt, maar mensen die wanhopig hulp zoeken zó de rug toekeert, lastert het wezen van God, die de verlorene zoekt (Luc. 15), die barmhartig is (Ex. 34:6-7), die oog heeft voor de vreemdeling, de weduwe, de wees (o.a. Deut. 1:16; 10:18; 24:14, 17-22). Jezus Christus was een vreemdeling op aarde en een vluchteling (Mat. 1-2). Wij zijn als christenen vreemdelingen die ver van huis zijn (1Pet 2:11). Wie dan zijn of haar hart verhardt uit hebzucht, een poging om het eigen leven te behouden of een ander vroom vermomd excuus, keert zich niet alleen tegen een medemens in nood, maar tegen Jezus Christus, ja, tegen God Zelf, die zich identificeert, zelfs vereenzelvigd met de naaste in nood (Mat. 25:31-46).

Jaren geleden was ik in Madrid en werd ik gegrepen door bovenstaand beeld. Misschien ben je er net zomaar voorbij gescrold. Als je wil: stop even met lezen en bekijk het eens goed.

Dit beeld ligt bij een cathedraal. Een zwerver op een bankje. Onopvalend zwart, verhuld, bijna onherkenbaar. Alleen wie de tijd neemt om te vertragen en het beeld te bekijken, ziet de blote voeten met de gaten.